Dag 6b: De ontdekking van (on)toegankelijkheid

Heerlijk, we kunnen uitslapen en rustig opstaan! Daar maken we dan ook dankbaar gebruik van. En fris en vrolijk gaan we ons ontbijt. De dagopening sluiten we ditmaal af met ons verjaarsdagsrepertoire: hiep, hiep, hoera voor Gea (50-1)! Ze is erg blij met haar kadootjes (de állereerste kwam van Riëtte), frikandellentaart en (tent)haring met uitjes. Ze belooft ons dat we er allemaal van mogen meegenieten.

Op naar Simpelveld, waar we op de stoomtrein zullen stappen naar Valkenburg.
Een trein van de Zuid-Limburgse Stoomtrein Maatschappij, zie website www.miljoenenlijn.nl (vanwaar die miljoenen, vragen we ons af?).
Er kunnen zes rolstoelen in de trein, de overige vier gaan met de bus. Het is passen en meten, maar om 13.15 uur wordt de eerste stoom afgeblazen en gaan we op weg.
Het is een prachtige reis door het Limburgse landschap, het lijkt wel een Alpenlijntje, zoals bij een modelspoorbaan: heuvels met groene weiden, kleine dorpjes en tot slot een station dat al vele malen nagebouwd is: Valkenburg.
In Valkenburg gaan we de Fluwelengrot bezoeken. Onderweg ondervinden we nogal wat hindernissen: opgebroken stoepen, een stoplicht dat na twee rolstoelen resoluut op rood springt, uitbaters die hun reclameborden breeduit op de stoep uitstallen, fietsers die lantaarnpalen als standaard gebruiken, en (dan hadden we maar niet maar Limburg moeten gaan) een weg die ons behoorlijk laat stijgen/dalen.
Het laat ons weer stilstaan bij het belang van toegankelijkheid voor mensen met een handicap. De Maastrichtse kasseien waren er niks er bij!
In de Fluwelengrot kunnen we prima met onze rolstoelen bewegen: brede ‘paden’, zij het met de nodige hobbels. De grot, eigenlijk een (mergel)groeve, is erg interessant om te zien met z’n uitgebreide gangenstelsel waarin de tijd z’n sporen naliet: mergelwinning, grottekeningen, schuilplaats in WO-II, schuilkerk, enz.
We ervaren hoe donker het in een grot is: alle lichten, zelfs van de rolstoelen gaan uit, en het is echt pikkedonker. Best eng! We proberen ook nog stil te zijn, maar dat blijkt een haast onmogelijke opgave…
Op de terugweg naar huis rijden we onze drie ererondjes rotonde, alleen Ada weigert haar medereizigers hieraan bloot stellen, zij gaat ons daarna voor op de weg naar huis, van volger naar leider?

De avondmaaltijd levert de koks Gerard en Tineke weer een applaus op: heerlijke chili con carne met witlofsla. Als toegift trakteert Gea ons op echte Limburgse vlaai!
Het schrijven van dit journaal wordt begeleid door prachtige zang met gitaar.
En zo is een eind gekomen aan weer een dag, waarin we kennismaakten met (on)toegankelijkheid, de ZLSM en de Fluwelengrot.

Een groet van Annelies en Hetty namens ons allen